Küçük Evren

Düşünür dururuz.

Günün ilk sesleri ile,
En sıkıcı sessizlik ile,
Yürürken hele...

Hep çabalarız fikirlerimizde,
Dengesizliklerle.
Hep dengeye getirmeye çalışırız.
Amacımız dengeye ulaşmakmış gibi.

Durgun değil Evren, hareketli bir dengede.
Yaşayabilmemizin nedeni hareket.
Mutluluğumuzun sebebi denge.
Kimine göre düz,
Kimine göre uçların dengesi.
Bir uç öbür uçtan kaçırır insanı.

Denge çabasındaki hareketlilik ile geçer zaman.
Çaba çok verimli değildir her zaman,
Kayıplar çoktur: 2.kural...
O kayıp sandıkların seni çevreleyen dengede bir şeylere değer ama, bilmezsin.
Evren genişler sürekli, dağınıklılık artar...
İnsan da zamanla karmaşıklaşır, denge çabasıyla genişler...
Biriktirir yaşadıkça.
Bazen zamanı hisler yarar ortadan.
Çentikler atar oraya.
Zamanla toz içinde görünmez olur çentikler.
Bazen bir müzik çalar, bir koku gelir.
Bir rüzgar eser, tozları kaldırır.
Rüzgar da dengede yerini bulur, toz da.
Sonra yine toz, yine rüzgar.

Karmaşıktır,
Ne Newton yardım eder sana ne Bernoulli.
Çözemesin;
Düşünürken mutluluğunu çıkarırsın...